Ένας από τους βασικότερους παράγοντες επιβίωσης σε μία διένεξη είναι η διάρκεια συμπλοκής. Αυτοάμυνα για πολλούς σημαίνει την ανταλλαγή τεχνικών σε κατάσταση ψυχολογικής και σωματικής πίεσης, όπου ο καθένας εκτελεί μια σειρά από κτυπήματα, ρίψεις και λαβές σε προσπάθεια να πλήξει τον άλλον. Η εικόνα αυτή είναι μόνο σε ΜΙΚΡΟ βαθμό σωστή σε πραγματικές συνθήκες αυτοάμυνας.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ της βίας βρίσκεται αλλού…
Ένα βασικό στοιχείο της αυτοάμυνας που ελάχιστοι διδάσκουν είναι η τάση ΦΥΓΗΣ που βιώνει ο πληγέντας. Φυγή σχεδόν σε κατάσταση ΦΟΒΟΥ και ΠΑΝΙΚΟΥ ή και καθαρά σε κατάσταση ΠΑΝΙΚΟΥ και ίσως ακόμη και ΤΡΟΜΟΥ.
Στην πραγματικότητα, ελάχιστοι έρχονται σε κατάσταση μάχης. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την τάση να ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΝΤΑΙ από τον κίνδυνο παρά να τον αντιμετωπίζουν. Βάση αυτού του γεγονότος είναι και λογικό το νομικό πλαίσιο της κάθε χώρας να θεωρεί την φυγή σαν ΚΥΡΙΟ ΣΚΟΠΟ του αμυνόμενου. Αυτά ισχύουν για τον ΜΕΣΟ πολίτη που δεν έχει ασχοληθεί με την μάχη σώμα-με-σώμα. Ισχύουν, επίσης, και για τους συγκριτικά ελάχιστους που ΕΧΟΥΝ λάβει κάποια τέτοιου είδους εκπαίδευση. Δηλαδή, για τον νόμο, η διάρκεια συμπλοκής πρέπει να είναι ελάχιστη ή και μηδενική!
Σε άλλες περιπτώσεις, παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι ΚΥΡΙΕΥΟΝΤΑΙ από το αίσθημα της ΦΥΓΗΣ και δεν έχουν εκπαιδευτεί, οι ψυχικές και σωματικές πιέσεις μπορούν να φθάσουν κάποιους στο σημείο να ασκήσουν βία στην προσπάθειά τους να ΔΙΑΦΥΓΟΥΝ. Ο νόμος το έχει προβλέψει και αυτό εντός κάποιων σχετικά αυστηρών πλαισίων.
Υπό αυτό το σκεπτικό αυτό, πρέπει κανείς να αναρωτηθεί ποια είναι η χρησιμότητα του να μαθαίνει κανείς μια πολεμική τέχνη. ΚΥΡΙΟΣ ΣΚΟΠΟΣ είναι η ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ πληγμάτων σε παρατεταμένο χρονικό διάστημα, στην προσπάθεια να ΝΙΚΗΣΕΙ τον «εχθρό»; Δεν είναι πιο λογικό να επιλέξει κανείς την πρώτη οδό, αυτή της διαφυγής; Πόσο χρήσιμη είναι η διαδικασία ανταλλαγής τεχνικών;
Διάρκεια συμπλοκής σε πραγματικές συνθήκες
Ας κάνουμε κάποιες επισημάνσεις πάνω σε αυτή τη λογική:
- Ο φυσικός, πρακτικός και νομικός σκοπός της αυτοάμυνας είναι η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΔΙΟΔΟΥ ΔΙΑΦΥΓΗΣ από τον ΚΙΝΔΥΝΟ το ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟ δυνατόν.
- Στην περίπτωση που αυτό είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ (για οποιονδήποτε λόγο), μόνο τότε είναι νομικά αποδεκτό να προβεί κανείς σε σωματική βία. Και μόνο μέχρι να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ δίοδο διαφυγής.
- Ο ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΕΠΑΦΗΣ με έναν επιτιθέμενο προσθέτει ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΟ κίνδυνο στην κατάσταση. Μην ξεχνάμε ότι ο θύτης μπορεί να είναι ήδη οπλισμένος ή ενδέχεται να οπλιστεί στην πορεία.
- Επιπλέον, ο πρόσθετος χρόνος επαφής με έναν επιτιθέμενο συμβάλλει σημαντικά στην ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ άρα και του ΚΙΝΔΥΝΟΥ.
- Και τέλος, ο ίδιος αυτός μακρύς χρόνος επαφής με έναν επιτιθέμενο ΣΥΜΒΑΛΛΕΙ εν δυνάμει ΚΑΙ στην ΠΡΟΣΘΕΣΗ του στοιχείου του ΕΓΩΙΣΜΟΥ στον ψυχισμό του επιτιθέμενου, άρα και στην «ανάγκη» του να ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ με ΒΙΑΙΟΤΕΡΟ τρόπο μέσω της ΧΡΗΣΗΣ του όπλου του (αν φέρει τέτοιο).
Με την απόδραση από καταστάσεις βίας ή την συντόμευση της διάρκειας της συμπλοκής, μειώνουμε ή εξαλείφουμε αυτούς τους κινδύνους.
Συνολικά δηλαδή, όπως βλέπουμε, είναι πολύ καλύτερο να την «κάνει» κανείς παρά να του την «κάτσει» ο άλλος (λίγο πιο λαϊκά).
Στην μικρή αλλά και υπαρκτή περίπτωση που ΠΡΕΠΕΙ να ασκήσει βία ο αμυνόμενος, καλό είναι να έχει μάθει ΛΙΓΕΣ αλλά ΚΑΛΑ ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΕΣ τεχνικές. Αυτές θα τον βοηθήσουν σε ΣΥΝΤΟΜΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ τις ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ.
Τέτοιες τεχνικές βρίσκει κανείς μόνο σε συστήματα που διδάσκουν Αυτοάμυνα Βασισμένη στη Πραγματικότητα (Reality Based Self-Defense) και όχι σε αθλητικά συστήματα.
Ο λόγος;
Οι ΔΕΥΤΕΡΟΙ ασχολούνται με «τέχνη» και «ανταλλαγή τεχνικών», ενώ οι ΠΡΩΤΟΙ με επιβίωση από καταστάσεις βίας με ελάχιστη ψυχοσωματική φθορά ή (ιδανικά) καθόλου!