Όταν καλούμαστε να σώσουμε την ζωή μας από ενδεχόμενο κίνδυνο, συνήθως δεν επιλέγουμε γνώσεις και τεχνικές από αθλήματα στίβου, δεν επιλέγουμε τεχνικές από ενόργανη γυμναστική, χορό στον πάγο, κολύμβηση και άλλα αθλήματα εκτός ίσως από το σπριντ ή το 800άρι. Ο λόγος; Κανένα από τα παραπάνω δεν είναι ικανό να μας εξασφαλίσει την επιβίωση. Όλα τα αθλητικά συστήματα δίνουν στο σώμα μας μεγάλη μυϊκή δύναμη και μας χαρίζουν τεράστια αντοχή. Τότε τί είναι αυτό που τους λείπει;
Τους λείπει η φιλοσοφία της μάχης, η φιλοσοφία της βίας και η φιλοσοφία της επιβίωσης. Το αθλητικό πνεύμα είναι τόσο βαθιά ριζωμένο μέσα τους μετά από αιώνες εκπαίδευσης βασισμένης σε αυτό που είναι αδύνατον πλέον να ξεπεραστεί. Δεν πρόκειται για μαχητικά ή πολεμικά συστήματα αλλά για αμιγώς αθλητικά.
Κανένα από τα συστήματα που ανήκει στην Γενική Γραμματεία Αθλητισμού δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως σύστημα αυτοάμυνας γιατί κανένα από αυτά δεν μπορεί να ξεπεράσει το μέτρο. Οι κανόνες του δεν το επιτρέπουν. Διδάσκει κανόνες, διδάσκει την υπακοή σε αυτούς και έρχεται αντιδιαμετρικά σε αντίθεση με τον ορισμό της βίας, της πραγματικής και ωμής βίας που δεν έχει κανέναν κανόνα και δεν μας προστατεύει από τίποτα.
Η προστασία του εαυτού σου είναι αποκλειστικά δική σου ευθύνη. Μην περιμένεις από κανέναν άλλον να σου την δώσει.
Κάνε αυτό που πρέπει, μην περιμένεις να γίνεις άλλος ένας αριθμός στα στατιστικά στοιχεία της αστυνομίας, λάβε από τώρα τα μέτρα σου. Η άθληση είναι κάτι πολύ όμορφο, δεν πρέπει όμως να συγχέεται με την βία. Άλλο πράγμα ο αθλητισμός, άλλο τα μαθήματα αυτοάμυνας. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πίστευαν ότι είναι ικανοί να ανταπεξέλθουν, μόνο και μόνο για να ξυπνήσουν αργότερα στο κρεβάτι κάποιου νοσοκομείου… ή και χειρότερα.
Η αυτοάμυνα δεν είναι σπορ και δεν μας διδάσκει κανόνες εκτός από έναν: την επιβίωση. Τα πάντα επιτρέπονται για όσο χρονικό διάστημα κινδυνεύουμε. Ο μόνος διαιτητής είναι ο νόμος. Η λήξη του αγώνα είναι όταν σταματήσει η απειλή. Ο στόχος είναι ένας, να μείνουμε ζωντανοί και ανέπαφοι.